Nietypowy alfabet

Umiejętność liczenia jest podstawą alfabetu Morse’a, czyli sposobu porozumiewania się na odległość za pomocą sygnałów dźwiękowych, świetlnych, impulsów elektrycznych czy odpowiadających poszczególnym literom alfabetu cyfrom oraz znakom specjalnym. Pierwsza tego typu wiadomość została wysłana za pomocą telegrafu elektrycznego z Waszyngtonu do Baltimore ponad 170 lat temu przez twórcę kodu Samuela Morse’a. Od 1890 roku jego wynalazek szeroko stosowano w telekomunikacji radiowej. Obecnie kod Morse’a jest nadal używany, choć w nieco zmienionej formie przez radioamatorów.

Międzynarodowy kod radiowy

Alfabet Morse’a, nazywany też międzynarodowym kodem radiowym, bazuje na trzech elementach: brak sygnału, sygnał krótki i sygnał długi - zapisywanych za pomocą serii kropek i kresek. W praktyce kreska powinna trwać co najmniej tyle, co trzy kropki. Odstępy między poszczególnymi elementami znaku nie mogą być dłuższe niż czas trwania jednej kropki. Przerwę pomiędzy znakami stanowi jedna kreska a pomiędzy grupami znaków, czyli słowami trzy kreski.

Uniwersalny sygnał SOS

Alfabet został zaprojektowany w taki sposób, aby człowiek był w stanie go zrozumieć bez specjalnego urządzenia dekodującego. W sytuacji awaryjnej kod może być łatwo nadany nawet za pomocą rączy czy zwykłej latarki, dzięki czemu jest wszechstronnym i uniwersalnym sposobem komunikacji. Warto zapamiętać, że w alfabecie Morse’a międzynarodowy sygnał alarmowy (SOS) to • • • — — — • • •.